Positief

T'is alweer n poosje geleden dat ik mijn gedachtenspinsels aan mn digitale dagboek toevertrouwde, soms is die behoefte er helemaal niet. Ik hoorde van iemand die mijn blogjes had gelezen dat er een depressieve ondertoon in doorklinkt.... ...is dat zo? Ik natuurlijk alles doorgelezen...en inderdaad zit er wel wat negatiefs in hier en daar...maar dat komt waarschijnlijk omdat de behoefte iets van je af te schrijven groter is als je niet helemaal lekker in je vel zit...(wat n uitdrukking trouwens...)...maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik een depressieve doos ben. Ik weet zeker dat ik een heel positief persoon ben.....iets met halfvolle glazen enzo. Er is inderdaad genoeg om me rot door te voelen, maar ik weiger gewoon om dat te laten gebeuren...waarom? gewoon omdat het geen zin heeft...het verandert niets en maakt het eigenlijk alleen maar moeilijker. Ik pretendeer niet dat het me altijd lukt...en ook niet dat het voor iedereen opgaat, het zal vast een onderdeel zijn van mijn karakter...mijn wezen...mijn Id est..

Maar goed...mn leventje op t moment bevredigt me niet helemaal....het gaat niet zoals ik wil...en de enige die dat kan veranderen ben ikzelf uiteraard...maar op de één of andere manier komt t niet helemaal van de grond...Heb n nieuw kapsel...helemaal blij mee, maar dat is het niet. Heb n minnaar...maar die bevredigt alleen fysiek en niet meer dan dat (is wel belangrijk...maar toch). Heb twee geweldige dochters (de één pubert nogal..maar dat is te handelen)...heb leuke vriendinnen, leuke collega's, leuk werk. Ben aan t lijnen en dat lukt ook aardig (nog maar een weekje bezig, maar zelfs dat lukte de afgelopen tijd niet, dus ook positief). De verstandhouding met mn familie is redelijk tot goed te noemen, dus dat is t ook niet....de financiën zijn kut, maar dat is ook niet hetgene dat me echt dwarszit....het is gewoon een vaag gevoel van onvrede...pfffff. En dan, als ik zo'n gevoel heb, praat ik weer even met mezelf...spreek mezelf vermanend toe...Marleen, tel je zegeningen...en dan zegt een stemmetje in mn hoofd...jaaaa hoooor...gaan we weer met dat positieve gelul...(maar wel heel erg waar) heb echt genoeg om blij van te worden...maar ergens is er toch altijd dat stemmetje...dat gevoel....(psychologenvoer?).. Misschien moet ik gewoon accepteren dat ook dat stemmetje een deel van me is...en is het zo dat er geen zwart zonder wit is....en als elke dag de zon schijnt kan je m ook niet meer zo waarderen als na een paar donkere en grijze dagen....misschien moet ik gewoon dat vage gevoel van onvrede niet wegpraten...wegredeneren met zegeningen tellen...niet wegpositiveren...maar gewoon eens toelaten...en depressief en negatief op de bank hangen en de boel ff de boel laten!! Om daarna weer veel meer te kunnen genieten van mijn positieve zelf!!

Update...en aanvulling. Tijdens een gesprek met n hele lieve, goede en intelligente vriendin van me (ja Ctje...ik bedoel jou)...wat eigenlijk helemaal niet zozeer ging over dit onderwerp (werd zijdelings aangetipt)...kwam ik er achter dat ik gewoon geestelijk voedsel mis...heb t altijd heerlijk gevonden om gesprekken te voeren over bepaalde onderwerpen...discussies....en DAT doe ik veel te weinig de laatste tijd...ik ben gewoon aan t inkakken...en dat zal één van de redenen zijn van het onbestemde gevoel van onvrede. Ook ergernissen spreek ik te weinig uit...laat t meestal maar...haal mn schouders op...maar dat is ook een vorm van zelfverloochening...en staat lijnrecht tegenover wie ik altijd was...hmmm.....genoeg om over na te denken....soort van zelfhulppsychologie..I'll be back and will get back on this....the continuing story of!

Het begin

Via de google-zoekpagina ben ik hier terecht gekomen. Schrijf af en toe al blogs op hyves http://marleen1st.hyves.nl/, maar nooit eerder hier...dit is dus het begin.
Weet nog niet precies hoe en wat ik wil delen met de rest van de digitale wereld, dat zal blijken...wie weet wordt het een groeiend, bloeiend en boeiend iets...of gewoon niets.
Tot snel!